Το πρόβλημα της Ρεάλ Μαδρίτης του Τσάμπι Αλόνσο δεν είναι αποκλειστικά ποδοσφαιρικό. Είναι, κυρίως, ζήτημα εξουσίας. Τη μέρα που ο Βινίσιους ξέσπασε μπροστά σε όλο το κοινό του «Μπερναμπέου», το πρότζεκτ του Ισπανού τεχνικού τινάχτηκε στον αέρα. Χωρίς την υποστήριξη του συλλόγου, ο οποίος αποφάσισε να μην παρέμβει και άφησε τα πάντα στα χέρια του προπονητή, ο Αλόνσο άρχισε να χάνει την επιρροή του και μαζί την ταυτότητα που είχε οδηγήσει την ομάδα σε 13 νίκες στα πρώτα 14 παιχνίδια. Ακόμη και η νίκη στο Clásico δεν έκλεισε τη ρωγμή, αντίθετα, τη μεγάλωσε.
Ο Αλόνσο είχε έρθει με ξεκάθαρη αποστολή: να χτίσει μια σύγχρονη, αναγνωρίσιμη Ρεάλ με ξεκάθαρη ποδοσφαιρική ιδέα. Στο κλαμπ ήταν έτοιμοι να δοκιμάσουν έναν προπονητή νέας γενιάς, ικανό να καθοδηγήσει ένα πρότζεκτ, όπως ο Αρτέτα στην Άρσεναλ. Ο πρώην τεχνικός της Λεβερκούζεν είχε ήδη αποδείξει πως μπορούσε να μεταμορφώσει ομάδες και παίκτες και ήρθε αποφασισμένος να μη συμμορφωθεί με τα αποδυτήρια, αλλά να τα αλλάξει.
Ένα σχέδιο ξεκάθαρο από την πρώτη μέρα
Στο Μουντιάλ Συλλόγων φάνηκε αμέσως τι ομάδα ήθελε να χτίσει. Μια ομάδα με ποικιλία σχηματισμών, αλλά με δύο αμετακίνητες αρχές: πίεση ψηλά και απόλυτη συλλογική δέσμευση. Το κέντρο του πλάνου ήταν ο Μπαπέ, τον οποίο ο Αλόνσο περιέβαλε με παίκτες δουλευταράδες. Ταυτόχρονα, έστειλε ηχηρό μήνυμα στον Βινίσιους: «Αν θέλεις να παίξεις, πρέπει να τρέχεις». Οι πολλές του απουσίες από την ενδεκάδα δεν αποδυνάμωσαν την ομάδα, το αντίθετο.
Η Ρεάλ άρχισε να κερδίζει, ακόμη και χωρίς τον τραυματία Μπέλινγκχαμ. Με παίκτες όπως οι Μασταντουόνο, Μπραχίμ και Ροντρίγκο, το σύνολο απέκτησε εργατικότητα και συνοχή. Ο νεαρός Αργεντινός, παρότι όχι αποτελεσματικός μπροστά στο τέρμα, ήταν ο ιδανικός «στρατιώτης» για την υψηλή πίεση που ζητούσε ο Αλόνσο.
Ωστόσο, την ώρα που τα αποτελέσματα έρχονταν, ένα κομμάτι των αποδυτηρίων άρχιζε να δυσανασχετεί. Βινίσιους, Μπέλινγκχαμ και Βαλβέρδε δεν είδαν με καλό μάτι τη μεθοδολογία του τεχνικού: υπερβολικά βίντεο, πολύ τακτική δουλειά, υπερβολικές απαιτήσεις. Μια κλασική «ψυχροπολεμική» κατάσταση έστηνε σκηνικό σύγκρουσης.
Το οριστικό ξέσπασμα ήρθε στο Clásico. Ο Βινίσιους αντέδρασε δημοσίως όταν αντικαταστάθηκε 20 λεπτά πριν το τέλος. Η Ρεάλ δεν επέβαλε καμία ποινή, αφήνοντας τον Αλόνσο εντελώς εκτεθειμένο. Από εκείνη τη στιγμή ο προπονητής έχασε την εξουσία του.
Αμέσως μετά, η ομάδα σταμάτησε να πιέζει όπως πριν. Παίκτες-κλειδιά όπως οι Μασταντουόνο και Μπραχίμ εξαφανίστηκαν από την ενδεκάδα. Ο Βινίσιους και ο Μπέλινγχαμ έγιναν ξανά «προσιτοί», ο Βαλβέρδε απομακρύνθηκε από τον ρόλο που είχε. Ο Αλόνσο έπαψε να είναι προπονητής και έγινε διαχειριστής εγωισμών, κάτι που δεν είχε έρθει να κάνει.
Το χαμένο πρότζεκτ
Η αρχική ιδέα του Αλόνσο ήταν ξεκάθαρη: όλοι τρέχουν, όλοι πιέζουν. Κανείς πάνω από την ομάδα. Ήθελε να «εκπαιδεύσει» τους σταρ, όχι να τους τιμωρήσει. Όμως αναγκάστηκε να υποχωρήσει για να μην εκραγούν τα αποδυτήρια. Από εκείνη τη στιγμή, το ποδοσφαιρικό πρόβλημα έγινε αναπόφευκτο.
Τη μάχη, τελικά, την κέρδισαν οι παίκτες. Χωρίς τη στήριξη της διοίκησης, ο Αλόνσο έμεινε χωρίς εξουσία. Και σήμερα βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στις ιδέες του και μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να ελέγξει.
Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει ξαναγίνει μια ομάδα χωρίς σαφή ταυτότητα και ο Τσάμπι Αλόνσο ένας προπονητής που έχει χάσει το πρότζεκτ που είχε οραματιστεί.