Συγκαταλέγεται στα κορυφαία ταλέντα της Ευρώπης, ενώ αποτελεί ένα σημαντικό εργαλείο της Εθνικής Ελλάδος. Το ερχόμενο καλοκαίρι αναμένεται… καυτό για τον Κωνσταντίνο Καρέτσα, αφού αρκετοί σύλλογοι στρέφουν πάνω του τα βλέμματά τους.
Ο 18χρονος μεσοεπιθετικός σε συνέντευξή του στο «Athletic» μοιράστηκε αναμνήσεις, αλλά και ιστορίες από έως τώρα καριέρα του, ενώ αναφέρθηκε και στην Εθνική Ελλάδος. Ο Έλληνας διεθνής, o οποίος πρόσφατα ανανέωσε με την Γκενκ μίλησε:
Για το στυλ παιχνιδιού του: «Πρέπει να κάνεις ό,τι σου έρχεται στο μυαλό. Δεν μπορείς να είσαι ρομποτικός. Όταν έχεις έναν εναντίον ενός, κάνε ένα σουτ, πάρε μια ασίστ, κάνε μια σέντρα. Παίξε ένα-δύο. Αυτό είναι το όμορφο ποδόσφαιρο για μένα».
Για το αγαπημένο του πρωτάθλημα: «Δεν έχω κάποια προτίμηση. Νομίζω ότι με τη σωστή νοοτροπία, μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα. Αν έπρεπε να διαλέξω, θα προτιμούσα τη La Liga, αλλά θα πήγαινα οπουδήποτε, σε οποιαδήποτε κορυφαία ομάδα».
Για τον… θόρυβο που προκαλεί: «Πάντα υπάρχει τόσος θόρυβος γύρω από έναν παίκτη που αναδεικνύεται, ειδικά αν είσαι τόσο νέος. Οπότε απλά πρέπει να μπλοκάρεις αυτόν τον θόρυβο και να επικεντρωθείς σε αυτό που θέλεις να γίνεις ως παίκτης και να βοηθήσεις την ομάδα, που είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Έχω εμπνευστεί από τον Μάικλ Τζόρνταν. Δεν λέω ότι θα πετύχω αυτό που έκανε, γιατί είναι σχεδόν αδύνατο. Αλλά πρόκειται για το να προσπαθείς να είσαι μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου κάθε μέρα. Να κάνεις τα πάντα για τη δουλειά σου. Έχω εμμονή με αυτό».
Για τις στιγμές του ποδοσφαίρου: «Νομίζω ότι στο ποδόσφαιρο θα έχεις ίσως 60% κακές στιγμές και ίσως 40% καλές στιγμές. Αλλά οι καλές στιγμές είναι ασύγκριτες με τις κακές. Γι’ αυτό στις κακές στιγμές, απλά πρέπει να συνεχίζεις. Προσπαθώ να διαχωρίσω τη ζωή μου από το ποδόσφαιρο. Προφανώς, θα παρακολουθήσω τα κορυφαία παιχνίδια όπως το Clasico ή το Σίτι – Λίβερπουλ. Αλλά δεν πρόκειται να περάσω το απόγευμα μου κάνοντας αυτό. Πρέπει να σκεφτείς άλλα πράγματα. Νομίζω ότι αν δεν το κάνεις αυτό, δεν θα επιβιώσεις, θα τρελαθείς».
Για τους γονείς του: «Και οι δύο έκαναν πολλές θυσίες. Ο πατέρας μου ήταν καλός παίκτης, αλλά σταμάτησε το ποδόσφαιρο για εμένα και τον αδερφό μου, ώστε να έχουμε ό,τι χρειαζόμασταν. Η μαμά μου είναι η καρδιά του σπιτιού. Έτσι, είχα μια πολύ καλή παιδική ηλικία. Είμαι πραγματικά, πραγματικά ευγνώμων, γιατί δεν είναι φυσιολογικό να έχεις μια καλή παιδική ηλικία. Ακούς πολλές ιστορίες σήμερα για παιδιά που μεγαλώνουν σε δύσκολες στιγμές, και εγώ δεν είχα ποτέ αυτό το πρόβλημα. Είχα τους καλύτερους γονείς, οπότε είμαι πραγματικά ευγνώμων γι’ αυτό».
Για τον αδελφό του: «Είναι ψηλότερος, πιο δυνατός, πιο γρήγορος από ό,τι ήμουν εγώ στα 12 μου χρόνια, οπότε θα έλεγα ότι είναι καλύτερος. Ελπίζω να γίνει καλύτερος. Δεν θα τον ζήλευα ποτέ».
Για την επιλογή της Ελλάδας: «Κάθε φορά που έπαιζα για το Βέλγιο ένιωθα τιμή. Αλλά υπήρχε πάντα ένα περίεργο συναίσθημα, επειδή ήξερα ότι αισθανόμουν περισσότερο Έλληνας. Έτσι, η απόφασή μου ήταν αγνή στην καρδιά. Αγαπώ την Ελλάδα, ταξιδεύω κάθε χρόνο. Είναι σαν το δεύτερο σπίτι μου. Είμαι λοιπόν πραγματικά ευγνώμων για όλα όσα έκανε το Βέλγιο, αλλά όταν πρόκειται για την εθνική ομάδα, νομίζω ότι πρέπει να επιλέγεις από την καρδιά. Κανείς δεν με πίεσε. Ήταν δική μου επιλογή».
Για τις ασίστ: «Παίρνω μεγάλη χαρά από τις ασίστ, επειδή νιώθω ότι μπορώ να κάνω τους συμπαίκτες μου καλύτερους. Αν έχεις έναν επιθετικό που περνάει μια δύσκολη περίοδο, μπορείς να τον βοηθήσεις. Είναι καλό για την ομάδα, αλλά και για τον παίκτη, νιώθει καλύτερα και αυτό είναι ένα υπέροχο συναίσθημα. Προφανώς, ως επιθετικός, τίποτα δεν ξεπερνά το συναίσθημα του να σκοράρεις, αλλά για μένα, η ασίστ έχει τουλάχιστον την ίδια αξία».
Για τις ντρίμπλες και τη φαντασία του: «Ουσιαστικά, από τότε που μπορούσα να περπατήσω, είχα μια μπάλα στο κάτω μέρος των ποδιών μου. Το ερωτεύτηκα. Έτσι, ο μπαμπάς μου πάντα ενθάρρυνε την ντρίμπλα, επειδή ήξερε ότι αυτοί είναι οι πιο ξεχωριστοί παίκτες, οι δημιουργικοί παίκτες, και ήξερε ότι το είχα κι εγώ αυτό μέσα μου. Έβλεπα βίντεο στο YouTube με τα μεγάλα αστέρια, τον Μέσι, τον Ροναλντίνιο, τον Νεϊμάρ, τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο, και μετά έβγαινα έξω για να προσπαθήσω να είμαι ο εαυτός μου.
Το να χάνω την μπάλα ήταν ένας φόβος που έπρεπε να ξεπεράσω. Πολλοί προπονητές νέων μού έλεγαν να σταματήσω να ντριμπλάρω, να πασάρω την μπάλα, αλλά ο μπαμπάς μου έλεγε: “Ποτέ μην σταματάς”. Και έτσι δεν το έκανα ποτέ. Ξέρεις, δεν φοβάμαι να κάνω κάτι στο γήπεδο. Αν δεν πετύχει τρεις φορές και μετά σκοράρει η ομάδα σου μια φορά, κανείς δεν θα τις θυμάται τις τρεις φορές. Θα μπορούσε να είναι ένα σημείο καμπής στο παιχνίδι».