Αταμάν στη Gazzetta dello Sport: «Μόνο αν ο Παναθηναϊκός φτάσει στο Final 4 θα έχει πλεονέκτημα»

Λίγες ώρες πριν από την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού στη Λομβαρδία απέναντι στην Ολίμπια Μιλάνο, ο Εργκίν Αταμάν παραχώρησε συνέντευξη στη «Gazzetta dello Sport», ανοίγοντας τα χαρτιά του για μια σειρά από θέματα που απασχολούν το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Τούρκος τεχνικός σχολίασε το πολυσυζητημένο project του NBA Europe, τις διαφορές ανάμεσα στις ομάδες του ΝΒΑ και της Euroleague, αλλά και το που κατατάσσεται φέτος ο Παναθηναϊκός στη συζήτηση περί φαβορί.

Ο Τούρκος προπονητής μίλησε και για το «αιώνιο» θέμα της σύγκρισης των δύο ηπείρων, ξεκαθαρίζοντας ότι ο πρωταθλητής της Euroleague –όχι μόνο ο Παναθηναϊκός– βρίσκεται στο επίπεδο μιας ομάδας Playoffs του ΝΒΑ. Θύμισε μάλιστα την περσινή του πρόκληση προς τους Μπόστον Σέλτικς, λέγοντας ότι μόνο μέσα στο γήπεδο μπορεί να αποδειχθεί ποιος δικαιούται πραγματικά τον τίτλο του «παγκόσμιου πρωταθλητή».

Αναλυτικά η συνέντευξή του Εργκίν Αταμάν

Ας μιλήσουμε για το NBA Europe...

«Για εμάς τους επαγγελματίες είναι σίγουρα θετικό, όμως σε εμένα μοιάζει ακόμη πολύ μακρινό. Δεν ξέρω πώς σε ένα χρόνο μπορούν να χτιστούν ανταγωνιστικές ομάδες στο Μάντσεστερ, στο Λονδίνο ή στη Ρώμη. Πιστεύω από την πρώτη μέρα ότι αν η EuroLeague συμμετάσχει σε αυτό το project με όλες τις κορυφαίες ομάδες της, μπορεί να έχει μεγάλη αξία. Αλλά ένας κόσμος μπάσκετ με τόσες πολλές διαφορετικές διοργανώσεις, και τον κόσμο να μην ξέρει ποια να ακολουθήσει, δεν θα ήταν σοβαρός».

Τι εντύπωση σας έκανε το ότι στη λίστα υπήρχε μόνο μια ομάδα από την Κωνσταντινούπολη και μία από την Αθήνα;

«Όχι μόνο αυτό, δεν υπάρχουν ομάδες από τη Σερβία, την πατρίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Οι ομάδες που ανακοινώθηκαν παραπέμπουν πολύ σε ένα “σόου μπίζνες”, που πιστεύω ότι δεν αρέσει στους Ευρωπαίους, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια βλέπουν όλο και λιγότερο NBA και όλο και περισσότερο EuroLeague. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι τελείως διαφορετική από την αμερικανική. Δεν αρκεί να έχεις μια ποδοσφαιρική ομάδα και να πιστεύεις ότι αυτό θα μεταφραστεί σε υποστήριξη και στο μπάσκετ, αν δεν έχεις σούπερ σταρ. Το έζησα στη Γαλατασαράι. Όταν είχαμε μεγάλους παίκτες, οι οπαδοί ερχόντουσαν. Διαφορετικά, όλοι συνέχιζαν να πηγαίνουν στο ποδόσφαιρο. Με αυτό το φορμάτ, πιστεύω ότι το NBA Europe αποτυγχάνει».

Τι χρειάζεται να αλλάξει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ;

«Το NBA Europe έχει νόημα μόνο με τις ομάδες της EuroLeague και το μάρκετινγκ του NBA, και ίσως αν στο τέλος υπάρχει και μια διοργάνωση κόντρα στις αμερικανικές ομάδες. Το NBA σκέφτεται τα γεμάτα γήπεδα όταν παίζει στο Λονδίνο ή στο Παρίσι, αλλά αν κάνεις έναν αγώνα Παρίσι–Μάντσεστερ χωρίς σούπερ σταρ, πόσοι θα πάνε; Μας βλέπουν ακόμη ως “τρίτο κόσμο”, αλλά δεν είναι έτσι, και το είδαμε και στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες: η καλύτερη αμερικανική ομάδα έχανε από τη Σερβία».

Πού θα κατατασσόταν ο Παναθηναϊκός στο NBA;

«Η άποψή μου είναι ότι ο πρωταθλητής της Euroleague -όχι μόνο ο Παναθηναϊκός- είναι ομάδα επιπέδου playoffs στο NBA. Οι κορυφαίες ομάδες της EuroLeague, αυτές που φτάνουν στο Final Four, είναι επιπέδου playoffs NBA. Γι’ αυτό τη χρονιά που κερδίσαμε την EuroLeague είπα ότι μπορούσαμε να τα βάλουμε με τους Μπόστον Σέλτικς: θεωρούσαν τους εαυτούς τους παγκόσμιους πρωταθλητές. Εγώ είπα “όχι, ελάτε να μας κερδίσετε και μετά θα είστε”».

Φέτος δεν ξεκινήσατε καλά, αλλά ήδη έχετε ανέβει.

«Υπάρχει μεγάλη ισορροπία. Πίσω από την πρωτοπόρο Χάποελ, είμαστε πέντε–έξι ομάδες μέσα σε δύο βαθμούς, όλες να παλεύουν μέχρι τέλους για το Final Four. Είχαμε μια δύσκολη περίοδο όταν χάσαμε και τους τρεις ψηλούς την ίδια στιγμή, κάτι που μας κόστισε μερικές ήττες. Αλλά νομίζω ότι ανακάμψαμε με τις νίκες σε Μαδρίτη, Κωνσταντινούπολη και Παρίσι».

Τι αίσθηση σου προκαλεί το ότι έφυγαν από τους πάγκους δύο τεράστιες προσωπικότητες όπως οι Μεσίνα και Ομπράντοβιτς;

«Δεν είναι μια φυσιολογική χρονιά. Μιλάμε για δύο από τους κορυφαίους προπονητές στην ιστορία της EuroLeague. Αλλά στη δουλειά μας δεν υπάρχει χρόνος για να ζεις με την ιστορία· μετράει τι κάνεις σήμερα και τα τελευταία τρία–τέσσερα χρόνια. Και δυστυχώς, τόσο για τον Ομπράντοβιτς όσο και για τον Μεσίνα, η πραγματικότητα είναι ότι τα αποτελέσματα δεν υπήρξαν, ιδίως στην Euroleague. Αλλά είναι τεράστιοι προπονητές και σε ένα διαφορετικό περιβάλλον μπορούν να ξανακάνουν σπουδαία πράγματα. Το ίδιο συνέβη και με εμένα στην Εφές· μετά από πέντε χρόνια τεράστιων επιτυχιών, ήταν ώρα να αλλάξω και είχα το θάρρος να αποχωρήσω με συμφωνία με τον πρόεδρο, με τον οποίο διατηρώ άριστη σχέση».

Προπονείτε τριάντα χρόνια. Πώς διατηρείστε στην κορυφή;

«Το απολαμβάνω. Ίσως στο γήπεδο φαίνεται μόνο η αδρεναλίνη, αλλά προσπαθώ να έχω ζωή και εκτός γηπέδου· να χαλαρώνω. Στην Αθήνα, ακόμη και τον χειμώνα κάνω μπάνιο, περπατάω, κάνω κοινωνική ζωή. Δεν κρύβομαι πίσω από τα αποτελέσματα· τα αποδέχομαι. Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα, ούτε να χάνεις πάντα. Και θέτω μεγάλους στόχους. Μετά τις κατακτήσεις της EuroLeague, το μεγαλύτερο επίτευγμα για μένα ήταν ο περσινός τελικός με την Εθνική Τουρκίας στο ευρωπαϊκό. Όταν μίλησα για μετάλλιο στην πρώτη συνέντευξη Τύπου, κανείς δεν το πίστευε. Πρέπει να έχεις το θάρρος να πιστεύεις».

Ποιος θα κατακτήσει την EuroLeague;

«Δεν θα πω Παναθηναϊκός, όπως έλεγαν όλοι στην αρχή της σεζόν για λόγους τύχης αλλά και επειδή δημιουργεί πίεση. Δεν υπάρχουν φαβορί, υπάρχουν εννέα – δέκα ομάδες που μπορούν. Το σημαντικό είναι πώς θα φτάσει κάθε ομάδα στο Final Four. Εγώ λέω μόνο αυτό: αν φτάσουμε εμείς, θα έχουμε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι θα παίξουμε στο σπίτι μας. Και τότε μπορώ να πω ότι θα κερδίσουμε».