Ιεροσολύμων Θεόφιλος: Καλούμαστε να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στα ίχνη του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου

Πανηγυρικά και σύμφωνα με την εκκλησιαστική τάξη τιμήθηκε εχθές 23 Οκτωβρίου/5 Νοεμβρίου 2025 η μνήμη του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου στον Καθεδρικό ναό που τιμάται επ’ αυτού, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ της Αγιοταφικής Αδελφότητας και του Πανίερου Ναού της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα.  

Η ημέρα αυτή αποτελεί την Θρονική εορτή της Σιωνίτιδος Εκκλησίας καθώς ο Άγιος Ιάκωβος υπήρξε ο πρώτος της Επίσκοπος. Των ιερών ακολουθιών προεξήρχε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων  κ.κ. Θεόφιλος. Έλαβαν μέρος Αγιοταφίτες Αρχιερείς και πατέρες.

Κατά την ομιλία του προς το εκκλησίασμα ο Μακαριώτατος τόνισε ότι οι διάδοχοι του Αγίου Ιακώβου καλούνται να συνεχίσουν να βαδίζουν στα ίχνη Του, ο οποίος λόγω τε και έργω αγωνιζόταν τον καλόν αγώνα της πίστεως.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Μακαριώτατος και οι συλλειτουργοί Αρχιερείς και Ιερείς ανήλθαν στα δώματα του Ιερού Ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Κατά την ομιλία του εκεί ο κ.κ. Θεόφιλος τόνισε ότι κατά την ημέρα αυτή: “Δικαίως αγάλλεται η αγία ημών των Ιεροσολύμων Εκκλησία επί τη μνήμη του θεσπεσίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, διότι το γεγονός τούτο αφορά εις τον θεσμόν της Εκκλησίας, τον τεθεμελιωμένον επί του απολυτρωτικού αίματος του σταυρωθέντος Χριστού αφ’ ενός και του συγκροτουμένου υπό του Αγίου αυτού Πνεύματος αφ΄ ετέρου”. 

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων ανέφερε ότι οι διακονούντες την Εκκλησία του τόπου του σταυρικού πάθους, της τριημέρου ταφής και της Αναστάσεως του Σωτήρος ημών Χριστού, καλούνται να φανούν πιστοί της κλήσεως αυτής.

Αναλυτικά το ανακοινωθέν της Αρχιγραμματείας: 

Τὴν Τετάρτην, 23ην Οκτωβρίου/5ην Νοεμβρίου 2025, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου ἐνδόξου ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου εἰς τὸν Καθεδρικὸν ἐπ’ ὀνόματι αὐτοῦ Ναὸν, τὸν κείμενον μεταξὺ τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καὶ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἀποτελοῦντα τὸν ἐνοριακὸν Ναὸν τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος.

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος τιμᾶται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ὡς ὁ υἱὸς Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, ἐκ γυναικός, τὴν ὁποίαν εἶχε πρὶν νυμφευθῇ τὴν Παρθένον· ἑπομένως δέ ἐλέγετο καὶ αὐτῆς υἱὸς καὶ ἀδελφὸς τοῦ Κυρίου, ὡς καὶ Αὐτοῦ νομιζομένου υἱοῦ τοῦ Ἰωσήφ. (Ματθ. 13,55). Κατ’ ἄλλους δέ ἦν ἀνεψιὸς μὲν τοῦ Ἰωσήφ, υἱὸς δέ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ Κλεόπα ἢ Κλωπᾶ, τοῦ καὶ «Ἀλφαίου» καλουμένου. Ἐχειροτονήθη δέ ὑπό τοῦ Κυρίου ὡς ὁ πρῶτος ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων, εἶναι ὁ συγγραφεύς τῆς ἐν τῇ Καινῇ Διαθήκῃ Καθολικῆς ἐπιστολῆς αὐτοῦ, εἶναι ὁ ὁμολογήσας τὸν Κύριον ὡς Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ διά τοῦτο κρημνισθείς ἀπὸ τοῦ πτερυγίου τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος ὑπὸ τῶν Ἀρχόντων τῶν Ἰουδαίων.

Πρὸς τιμὴν αὐτοῦ ὡς ἱερομάρτυρος προεξῆρξε τοῦ Ἑσπερινοῦ ὡς χοροστατῶν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατὴρ ἡμῶν καὶ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνιερουργούντων τῶν Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καὶ τῶν ἐφημερίων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Πρεσβυτέρων Χαραλάμπους Μπαντούρ καί Γεωργίου Μπαράμκη καὶ μετεχόντων ἐν εὐλαβείᾳ Ἱεροσολυμιτῶν πιστῶν.

Τὴν πρωΐαν τῆς ἑορτῆς προεξῆρξεν τῆς θείας Λειτουργίας ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατὴρ ἡμῶν καὶ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου καὶ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Σεβαστείας κ. Θεοδοσίου, καὶ Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, καὶ τῶν Ἱερέων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Πρεσβυτέρων Γεωργίου, Χαραλάμπους καί Νεκταρίου, ψαλλόντων ἑλληνιστί δεξιά τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως διακόνου π. Εὐσταθίου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών καί ἀριστερά ἀραβιστί τῆς χορῳδίας τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ, παρουσίᾳ τῆς Προξένου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου κ. Ἄννης Μάντικα, ἐν συμμετοχῇ μελῶν τῆς ἐνορίας, μοναζουσῶν καὶ πολλῶν ἄλλων.

Πρὸς τὸ εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τὸν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:

«Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν· ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι», (Ἰακ. Α΄,1-4) ἐπιστέλλει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ Ναῷ, τῷ ἐπωνύμῳ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἵνα ἑορτάσωμεν τὴν πάνσεπτον αὐτοῦ μνήμην.

Οὗτος ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος ἀνεδείχθη πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων χειροτονηθεὶς παρ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ πρῶτος τὴν θείαν Λειτουργίαν ἔγραψε καὶ ἐξέθετο, παρ’ αὐτοῦ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ διδαχθείς.

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ἐν τῇ πυρίνῃ αἴγλῃ τοῦ θείου Πνεύματος φωτισθείς, ὤφθη, ὡς ζηλωτὴς τῆς εὐσεβείας τοῦ Μυστηρίου, δηλονότι τῆς Θείας Οἰκονομίας τῆς ἐνσαρκώσεως καὶ ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου καὶ ὑπερευλογημένης Θεοτόκου καὶ μητέρας τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Ὁ θεῖος Παῦλος ἐπικαλεῖται τὸ κῦρος τὸ πνευματικὸν τοῦ Ἀδελφοθέου Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος ἡγεῖτο τῆς πρωτοχριστιανικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Κοινότητος μετὰ τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Ἰωάννου, ὀνομάζων αὐτὸν στῦλον. «Καὶ γνόντες (οἱ λοιποί ἀπόστολοι) τὴν χάριν τὴν δοθεῖσάν μοι, Ἰάκωβος καὶ Κηφᾶς καὶ Ἰωάννης, οἱ δοκοῦντες στῦλοι εἶναι, δεξιᾶς ἔδωκαν ἐμοὶ καὶ Βαρνάβᾳ κοινωνίας, ἵνα ἡμεῖς εἰς τὰ ἔθνη, αὐτοὶ δὲ εἰς τὴν περιτομήν»·, (Γαλ. 2,9) λέγει ὁ θεηγόρος Παῦλος.

Εἰς τὴν καθολικὴν αὐτοῦ ἐπιστολὴν ὁ ἅγιος Ἰάκωβος προτρέπει τοὺς προσελθόντας εἰς τὴν Χριστιανικὴν πίστιν, ἵνα ἔχωσιν ὑπομονὴν ἐν ταῖς θλίψεσιν καὶ τοῖς πειρασμοῖς, λέγων: «Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν», (Ἰακ. 1,2-3).

Μέ ἄλλα λόγια, ὅταν ἡ πίστις ἡμῶν δοκιμάζηται ἀπὸ θλίψεις καὶ πειρασμούς, τότε ἡ ὑπομονὴ εἶναι ἀσφαλὴς καὶ σταθερά, ὡς ἑρμηνεύει ἐν προκειμένῳ ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος λέγων: «Χαρᾶς δέ πάσης οἱ πειρασμοὶ παραίτιοι τοῖς σπουδαίοις, ὅτι τὸ δοκίμιον αὐτῶν διὰ τούτων γίνεται φανερὸν». Ὁ δὲ σοφὸς Παῦλος, ἀναφερόμενος εἰς τὴν ἐν Χριστῷ πίστιν λέγει: «Δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ… οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν», (Ρωμ. 5, 1-5).

Αἱ θλίψεις καὶ δοκιμασίαι εἶναι αἱ φυσικαὶ τραχύτητες / σκληρότητες καὶ τὰ δεινά, τὰ ὁποῖα ὁ θεῖος Παῦλος θεωρεῖ ὡς ἀναπόφευκτον κλῆρον τοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ δοκιμασία εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει τὸν γνήσιον ἀκόλουθον τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος παρομοιάζεται μέ τὸν σπόρον, ὁ ὁποῖος «ἔπεσεν ἐπὶ τὴν γῆν τὴν καλὴν καὶ εδίδου καρπὸν», (Ματθ. 13,8).

Δι’ ἑτέρας καὶ πάλιν παραινέσεως ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἐπισημαίνει τὴν δύναμιν ἀλλὰ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ὑπομονῆς ἐν ταῖς δοκιμασίαις ἡμῶν λέγων: «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», (Ἰακ. Α’,12).

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, ἐκθέτων τὸν λόγον διὰ τὸν ὁποῖον εἶναι μακάριος ὁ ὑπομένων πειρασμόν, λέγει: «Γενήσεται οὗτος, ἀθλητικῶς ἄγων τὸν ἀγῶνα, δόκιμος ἀνὴρ διὰ πάντων γεγυμνασμένος». Μέ ἄλλα λόγια, ἡ δοκιμασία τῶν πειρασμῶν κατήρτισε καὶ ἀπέδειξεν τὸν ὑπομένοντα τὸν πειρασμόν, σταθερόν, γνήσιον καὶ διὰ τοῦτο ἀρεστὸν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς διά τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νά ὑφιστάμεθα τὰς θλίψεις καὶ τὰς στενοχωρίας εἶναι νά καταστῶμεν δόκιμοι, ἵνα εἰς τὸ τέλος βραβεύσῃ ἡμᾶς μέ τὸν στέφανον τῆς ζωῆς.

Ὁ δὲ «στέφανος τῆς ζωῆς» (Ἰακ. Α,12) εἶναι στέφανος ἐπαγγελίας, στέφανος, τὸν ὁποῖον ὑπόσχεται ὁ Θεὸς εἰς τὸν νικητὴν ὡς ἀνταμοιβὴν αὐτοῦ. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσιν», (Ματθ. 24,35), λέγει Κύριος. Ὅσον δ΄ ἀφορᾷ τὸ εἶδος «τοῦ στεφάνου τῆς ζωῆς», ἄς ἀκούσωμεν τὸν Ἱερὸν Χρυσόστομον λέγοντα: «Ζητεῖς τίς ἡ ὕλη οὗ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν; Ἐστιν ἅ διά μέγεθος θειότητος ὄψει καὶ ἀκοῇ οὐχ ὑπόκειται οὐδὲ ἐπὶ ψιλὴν νόησιν ἀνθρώπου ἀναβέβηκε». Καὶ ἁπλούστερον: «θέλεις νά γνωρίζεις τί πρᾶγμα ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεὸς διὰ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτόν; Ὑπάρχουν πράγματα τὰ ὁποῖα ἕνεκεν τοῦ μεγέθους τῆς θειότητος/ ἁγιότητός τους δέν δύναται νά ἴδῃ ἢ νά ἀκούσῃ ἢ νά κατανοήσῃ ὁ ἄνθρωπος».

Ἀναφερόμενος ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἰς τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα τῶν θλίψεων καὶ δοκιμασιῶν λέγει: «δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν, ὃς ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθικεν», (Ἑβρ. 12,2). Ἑρμηνεύων τὸν Παύλειον τοῦτον λόγον ὁ Οἰκουμένιος λέγει: «Ὁ γὰρ παρὼν βίος ἀγὼν ἐστιν· ἀγὼν δὲ κατὰ τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἐπιθυμιῶν καὶ τῶν νοητῶς ἀντιπαλαιόντων ἡμῖν. Τοῦτον οὖν τρέχωμεν καὶ κατορθῶμεν τὸν ἀγῶνα». Μέ ἄλλα λόγια, ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος μᾶς καθορίζει πῶς πρέπει νά διάγωμεν ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ, ἀλλὰ καὶ ὑπὸ τοῦ παραδείγματος τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι διήνυσαν τὸν ἀγῶνα τοῦτον.

Ἀξιοσημείωτον παράδειγμα ἐν προκειμένῳ ἀποτελεῖ αὐτὸς οὗτος ὁ δίκαιος Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, ὁ γενόμενος σύναιμος τοῦ μαρτυρίου τοῦ Χριστοῦ. Λέγομεν τοῦτο, διότι κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Ἡγησίππου, ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος ἐθανατώθη ριφθεὶς ἐκ τοῦ ἱεροῦ κάτω, λιθοβοληθεὶς καὶ πληγεὶς διά ροπάλων, ὅτε τοῦ ἐζητήθη ἐνώπιον τοῦ λαοῦ νά δώσῃ τὴν μαρτυρίαν περὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ ὡμολόγησεν οὗτος ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ καθήμενος εἰς τὰ δεξιὰ τῆς μεγαλωσύνης.

Ἡμεῖς, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, καλούμεθα, ἵνα βαδίζωμεν εἰς τὰ ἴχνη τοῦ σήμερον τιμωμένου ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ὁ ὁποῖος λόγῳ τε καὶ ἔργω ἠγωνίζετο τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως, (Πρβλ. Α’ Τιμ. 6,12). Μετὰ δε τοῦ ὑμνῳδοῦ εὐσεβῶς ἀναβοήσωμεν: «Δώρησαι ἡμῖν, Ἰάκωβε θεόπτα, δώρημα τέλειον ἐκ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων, καὶ ἀπέλασον τὴν θλῖψιν τὴν ἐπερχομένην καὶ ἐνεστῶσαν ἐκ πλήθους πταισμάτων». Σύ δέ, Θεοτόκε, «δίωξον τὸ νέφος τῶν παθῶν, καὶ τῆς ἄνω μεθέξεως ἀξίωσον, καὶ φωτὸς ἀνεσπέρου, πρεσβείαις σου Ἄχραντε».

Ἔτη πολλὰ εὐλογημένα καὶ εἰρηνικά.

Ἅμα τῇ Ἀπολύσει τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ Μακαριώτατος καὶ οἱ συλλειτουργοὶ Αὐτοῦ Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς ἀνῆλθον ἐνδεδυμένοι ὡς τά δώματα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης καὶ ἡνώθησαν μετὰ τῶν ἄλλων Ἁγιοταφιτῶν καὶ πάντες ἐνδεδυμένοι καὶ ἐν ψαλμῳδίᾳ διῆλθον διὰ τῆς Κεντρικῆς Πύλης καὶ ἔλαβον τὰ ἀρτίδια εὐλογίας παρά τῆς ὑπευθύνου τοῦ ἀρτοποιείου καθηγουμένης μοναχῆς Σεραφείμας καὶ ἀνῆλθον εἰς τὰ Πατριαρχεῖα.

Ἐνταῦθα ὁ Μακαριώτατος ηὐχήθη ἔτη πολλὰ διὰ τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ ὡς ἕπεται:

«Δεῦτε τὸν πρωτόθρονον πάντες, τῆς Ἐκκλησίας τὸν φωστῆρα, ἱεροῖς Ἰάκωβον ὕμνοις, ὡς ἱεράρχην καὶ θεῖον κήρυκα, τὸν φερωνύμως Δίκαιον, ὀνομασθέντα μεγαλύνωμεν.

Ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος κ. Δημήτριε Ἀγγελοσόπουλε,

Σεβαστοί Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί,

Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,

Εὐφραίνεται σήμερον ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καί δή ἡ τῶν Ἱεροσολύμων ἐπί τῇ ἑορτίῳ σεπτῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου καί δικαίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, τοῦ ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀναδειχθέντος διαδόχου Αὐτοῦ καί πρώτου Ἱεράρχου, Ἱεράρχου τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας ὡς ἐναργέστατα λέγει ὁ ὑμνῳδός: «τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ ἀδελφός χρηματίσας και διάδοχος καί ἐν Ἀποστόλοις ἐπίσημος τόν ὑπέρ αὐτοῦ θάνατον ἠγάπησας καί τό μαρτύριον οὐκ ἐπῃσχύνθης, Ἰάκωβε ἔνδοξε. Αὐτόν ἱκέτευε ἀδιαλείπτως τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».

Πρός τοῦτο, κατήλθομεν, συνοδευόμενοι ὑπό τῶν τιμίων Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν Ἀρχιερέων, ἱερέων, ἱερομονάχων καί διακόνων ἐν τῷ φερωνύμῳ αὐτοῦ Ἱερῷ Ναῷ, τῷ παρακειμένῳ παρά τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως, ἔνθα ἐτελέσαμεν Πατριαρχικήν θείαν Λειτουργίαν καί προσηνέγκαμεν εἰς τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν, τόν χαρισάμενον ἡμῖν μαθητήν καί Ἀπόστολον αὐτοῦ δίκαιον ἀλλά καί Ἱεράρχην καί ποιμένα καλόν καί διδάσκαλον καί πιστόν οἰκονόμον τῶν μυστηρίων τῶν πνευματικῶν εὐχαριστηρίους εὐχάς.

Δικαίως ἀγάλλεται ἡ ἁγία ἡμῶν τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ θεσπεσίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, διότι τό γεγονός τοῦτο ἀφορᾷ εἰς τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, τόν τεθεμελιωμένον ἐπί τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ αἵματος τοῦ σταυρωθέντος Χριστοῦ ἀφ’ ἑνός καί τοῦ συγκροτουμένου ὑπό τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ Πνεύματος ἀφ΄ ἑτέρου. Ὁ θεσμός δέ οὗτος εἶναι κατά τόν θεῖον Παῦλον, «Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ζῶντος, στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας», (Α’ Τιμ. 3,15). Ὡς τοιοῦτος στῦλος τῆς Ἐκκλησίας ἀνεγνωρίζοντο ὁ Ἀδελφόθεος Ἰάκωβος μετά τῶν Ἀποστόλων Κηφᾶ, τοὐτέστιν Πέτρου καί Ἰωάννου, (Γαλ. 2,9).

Ὁ σύσκηνος τῶν Ἀποστόλων δίκαιος Ἰάκωβος ἀποτελεῖ τόν θεμέλιον λίθον τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὄντος ἀκρογωνιαίου λίθου. Καί τοῦτο διότι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐδέχθησαν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν τόν Παράκλητον, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὡς ὑπεσχέθη αὐτοῖς ὁ Κύριος λέγων: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμᾶς τηρήσατε, καί ἐγώ ἐρωτήσω τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ’ ὑμῶν εἰς τόν αἰῶνα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτό οὐδέ γινώσκει αὐτό· ὑμεῖς δέ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καί ἐν ὑμῖν ἐσται» (Ἰωάν. 1,15-17). Ἀξιοσημείωτος ἐν προκειμένῳ ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἰωάννου του Δαμασκηνοῦ λέγοντος:«ἐπί δέ τοῖς ἁγίους ἀποστόλους πυροειδῶς κάτεισι τό Πνεῦμα τό Ἅγιον».

Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος ἀναδεικνύεται ὁ ἀναμφισβήτητος Ἐπίσκοπος καί Ποιμενάρχης τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς μητρός ἁπασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, διό καί ὑμνολογικῶς ἀναφωνεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Χαῖρε Σιών Ἁγία, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν, Θεοῦ κατοικητήριον».

Ὁ δέ θεῖος Παῦλος ἀναλαμβάνει τήν ἀποστολήν τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἐθνῶν τῇ ὁμοθυμαδόν ἀποφάσει τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις συγκροτηθείσης ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου ἐν ἔτει τεσσαρακοστῷ ἐνάτῳ (49μ.Χ.). Τό ἱστορικόν τοῦτο γεγονός διά τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἐνέχει ὑψίστην σημασίαν, διότι κατωχυρώθη τό ἐν τῷ κόσμῳ διοικητικόν σύστημα τῆς Ἐκκλησίας, τό ἐγγυώμενον τήν κανονικήν τάξιν καί τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, κατά τό παράγγελμα τοῦ σοφοῦ Παύλου: «Σπουδάζετε τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφ. 4,3). Προσέτι περιεχαράκωσε τήν τῶν Ἀποστόλων ὑγιαίνουσαν διδασκαλίαν, τοὐτέστιν τήν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡμεῖς δέ, οἱ διακονοῦντες τήν Ἐκκλησίαν τοῦ τόπου τοῦ σταυρικοῦ πάθους, τῆς τριημέρου ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτήρος ἡμῶν Χριστοῦ καλούμεθα να φανῶμεν πιστοί τῆς κλήσεως ταύτης. Μετά δε τοῦ ὑμνῳδου εἴπωμεν: «τῆς κατὰ σάρκα Κυρίου, ἐπιδημίας Σοφέ, ἀδελφὸς ἀνεδείχθης, μαθητὴς καὶ αὐτόπτης, τῶν θείων μυστηρίων, φυγὰς σὺν αὐτῷ, ἐν Αἰγύπτῳ γενόμενος, σὺν Ἰωσὴφ τῇ Μητρί τε τοῦ Ἰησοῦ, μεθ’ ὧν πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς».

…καὶ παρέδωσε τὰς κλεῖδας τοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Ἰακώβου εἰς τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς Ἐπιτρόπους Αὐτοῦ.

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.

Ακολούθησε το ORTHODOXIANEWSAGENCY.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις.